yüzünü ağartan
ince kıyık uzuvlarıyla
ölür bir kadın
gıkı çıkmadan
acısının ağırlığına uygun
dört duvar arası mutluluk
sinek avlarken evin içinde
yün patiklerini yanına almasına
müsaade etmeyen ahiretten
günahkãr çıkar sicili bozuk
pamuk ipliğine bağlı hayata
her yeni gün kederiyle doğan güneş
alacaklı olunca toprağından
uzanır yatağında
duldasız üryan



kurak ve sıcak hazları
soğuk ve yağmurlu kaşları
dili suskunluğa yatkın
evin kırılmaz eşyası
her şeyden uzak
herkesten biraz
azimli sabrının mahsulü
kırdırır birbirine duvarları



ağzı kulaklarına varana kadar
günahtır kitabında gülmek
karanlığında dönenip
ipildeyip vızlayan içre
neyi betimlese içinde yarım
yün yumağı gereksinim
düşünen adam heykeline
göz devirmeden
sarılmak ister öylesine
taş bile yerinde ağır bayım



arada put kesilip susası gelir
olduğu yerde aşınık ve durağan
oysa kuş olup uçmak varken
k.açtığı her mevsim yerle yeksan



var amacı güdmeyen
sırtındaki kulunç
bir yanı çürür yılgın
ölü yaprak misali
ömrü vefa etmemiş
seyirsiz bir ağlatı bu dinle
sana umudun sapı
bana da hüznün çöpü
evin onulmaz iki yarası


arada bir gül derler
gülesi gelir
alazlı dudağında
taşıyla beraber
bakar bitimsiz kutsanmış taşına
eli kolu bağlı eprimiş diliyle
derinlere gömülmüş oyuntusunda
ağlar dur duraksız
farkına varmadan

...

sen orada duruyorsun
diyorsun ki
bana çiçek buralar
dipsiz bir çukur gör sen beni
o taşla kalbimi dür yeter



m.g