Kulak kesildim.
Uzaklardan ünleyen bir ses..
Kimsin sen...
....
Ayağında üç zincir
Ruhunda üç bukağı ile ben
Gülmek isteyipte gülemeyen
...
Gayrı gözyaşım akmaz
Bakmaz gözlerimin içine o eski fotoğraflar
Kalabalıkların sesime sağır sarmalında
...
Yüzümde gülmeyen gülücükler ile
Yuvarlanırken paldır küldür
Küldür sinemden semaya savrulan
Hayatın bozuk kaldırımlarında
Ağır ağır yürüdükçe
Ellerimde yanılgılarım
Ceplerimde yenilgilerim
Seyreder suretimi kırılmış aynalarda




Ne çok yoruldum kan ter uykularda
Kuytularda  vuruldum
Titreyen kirpik uçlarımdan
...
Bir uçurum kenarında ömrü sorgulayan
Derin bir sessizlik girdabında
Kelimeler sarpa sardı 
Seçemedim derdimi anlatcak sözcükleri
Kendimi bildim bileli
Gözümün değdiği tüm şiirler
Bir yağmur sonrası ıslanan tüm sokaklar ...
Kadim bir köydeki kabir kadar dardı




Öz yaşımı ilk döktüğüm günden beri
Hüzne adım gibi aşina isimsiz yollarda
Tarifsiz elemler taşımaktayım
...
Saramaz otacılar, kimse sağaltamaz
Ruhumda sızlayan yaralarımı
Tüm anılar bulanık
Albümlerde resimler soluk hepsi gölgeli
Gölgeler içinde
Hayallerimi yazarken eriyen kara
İçimde çağıldayan gözyaşı seliyle
Sahralarda med cezirler yaşamaktayım




Gayrı terkedilmiş bir istasyondur kalbim
Yolcular uğramaz
Kimse tren penceresinden el sallamaz
...
Sızlarken burnumun direği
Havadaki kömür değil üzerlik tütsüsü
Üzüntüsü içimdedir ardımda bıraktıklarımın
Hazan yeliyle uçuşurken yapraklar
Daralır nefesim...
Kalbim kırık...
Bitimsiz bir hıçkırık ve özyaşı,
Kederin ufuklardan yüzüme yansıyan süsü




Kirpiklerimde kopan bir hüzün fırtınasıdır
Yorgun gemiler bir bir batar
Her bakışta sımsıkı kederi bürünen gözlerimde
...
Yüzümdeki çizgiler eskiyenlerin hatırasıdır
Ümitler sessizliği gömülür,
Şafak atar...
Elemler kol gezerken yüzümdeki çizgilerde
Gülüşler hüzünlü bir o kadar uzak
Tuzaklı tüm kapılar, 
Pencereler kırk kilit...
Gidecek yer yok kendi özünden başka

Muhammed Mehmet GÜL