duymuyor kulağım
görmüyor gözlerim
keşke yangın hep içimde kalsaydı
varlığım dirliğim yanıyor

affınızla

saygım sonsuz

Bismillah!

Şiir, ruhumuzu karşısına almış ayna tutuyor.Benliğimize ve vicdanımıza sesleniyor.

Aynı zamanda toplumun gözü kulağı, çağın tanığı değil midir şairler?

Onun ruhunda hep bir başkaldırı olduğundan bahsetmezler mi bu sanatın literatüründe?

Yeri geldiğinde uysallalığını bi kenara bırakacak, 

kanayan yaralara merhem olup şifa reçesi yazacak, özellikle gündemden hiç düşmeyen, içinde binbir çeşit canlısıyla güzellikleriyle birlikte yanan ormanlarımıza ciğerlerimize bir su serpecek, teselli olacak, hakların hakikatlerin en büyük savunucusu olacak..

Burası bizim vatanımız.
Göz dikenlerin gözünü oyacak.

Kâh aşktan dem vuracak, kâh sevmekten sevilmekten.
Kâh gòrdüklerini kendi süzgecinden geçirerek onlara yepyeni anlamlar kazandıracak.Kâh haksızlık karşısında dimdik ayakta duracak, doğru ve güzel sözlü olacak.

Hasılı kelâm gönülden konuşacak, gönülden dökülecek kelimeler satırlara..

Yeri geldiğinde eleştirecek, sorgulama mekanizmasını devreye sokacak, kuru ve sığ söylemlerden uzak duracak, hayata dair, sevgiye dair ne varsa yazma eylemini hep ama hep diri tutacak.

Şairin şiirinde yukarıdaki tespitlerle ilgili olarak bir çok konuya değinildiği için bunları söylemek gerekti diye düşündüm. Çünkü şiirin genel tanımları incelenip irdelendiğinde kapsama alanına giren şeyler bunlar. Şiir tahlil ustaları ve yazarlar tarafından üstüne basa basa sık sık vurgulanarak dillendirilmiş bunlar.

Şair şiirini hayatın tam merkezine oturtmak zorundadır derler.
......
Ve şiire gelince bu çerçeveden baktığımız zaman;

Istırap duyulmuş ki, acı ve kaygılara yer verilmiş.

"o’nlar
yalnızlığı kulağına dayamasa ve
yalnızlık çınlamasa başka şehirde..."

dizeleri ve diğer dize aralarında bunu rahatlıkla hissedebiliyoruz.

Yoksa neden rahatı kaçsın ki gökyüzünün ve kuşların.Neden iki büklüm olsun ki duygular toprağın altında.Birileri çomak sokuyor hep tabiatın düzenine.Birileri huzurumuzu bozmaya çalışıyor.

Rengi böyle olmamalıydı sevmelerin, sevişmelerin.Ve insan,kendi boyunu aşan sulara dalınca, kendinden olan biririn acvılığına soyununca,

Zaman sallandı, yürek kaydı
Yer yüzünden utandı!
Gök yüzünü unuttu!

Terazinin ayarıyla oynayanlar var.Muhabbeti müebbete çarptıranlar var.

Muhabbet bağından güller derilmiyor.

Yoksa, gülkurusu anlılardan ayıklanan ruhlardan, yaşanmadan eskiyip duran zamanlardan, yalandan, ertelenmiş yarınlardan bahseder miydi şair çocuklara?

Bahsetmezdi hiç.

"keşke o’nlar
yalnızlığı kulağına dayamasa ve
yalnızlık çınlamasa başka şehirde"

Umarız ..
ki temennimiz bu yönde.

Hadi kulak verelim seslerin geldiği yere.


Eyvallah şiir çocuk
Tebrikle ve 
Tebessümle.



-Ramazan Boran tarafından 8/2/2021 10:11:08 PM zamanında düzenlenmiştir.