Akşamın karanlıklarında
Sana dökülüyordu göz yaşlarım.
Susamışlığıma inat susuyordu yağmurlar
Bir gül açıyordu yokluğuna inat !
Yangın gibiydi içimdeki yokluğun
Çatlamış sabır taşlarının ıpıslaktı gözleri
Tüm mavileri siyaha boyamıştı ayrılık
Yüreğim ! yüreğimi tuz-buz edip
Sana yolluyordum...
Kendim dökülüyordum
Karanlığın sokaklarına...

Gök yüzü ve deniz gibiydin bende
Uzaklık cehennemiydin gözlerimde
Şarkılar tırmalıyordu kulaklarımı
Bütün ıstıraplar içime çöküyordu.
Korkulu akşamlarda koşuyordum sana
Sensizliğimi anlarmıydın bilmiyorum...

Akşamın o korkulu yollarında
Yokluğuna geçiyordu trenler
İçimde Eylül akşamlarının yalnızlığı
Gözlerimde ıssız ormanların ürkekliği
Karlar gibiydi yalnızlığım
Bir Leyla’ydım, Mecnun’una koşan...

Aygün Deniz 9.Temmuz.2021