Bu ilk değildi , ilk mektubum...bilmem kaçıncı tükenişi
Kalemimin ümitsizce
Her yazdığımda kanayan yüreğimle uzandım
Postacı ile birlikte kapına
Ama açılamadı o kapılar... göremedim yüzünü
Çaresiz dönüyordum her seferinde sensiz
Bir ezik türküde dudaklarım seni soluyorken
Ayrılığı yaşamaktaydım bilmem kaçıncı kez

Peş peşe sensizliğime acılar yakıyorum
...acı bir tütün
Gri tütüyor akşamlarım bacalarımda
Gözlerin geziniyor odamın dört bir yanında
Bense gözlerinden damlayan gri bir düş
Sarı sancılar yüreğimde damla damla oyuklar bırakır
Hüzünlü bir şarkıdır her uyandığım gün sensiz
Bırakıp bana gittiğin zamandan beri

Bilsen
Korkularım büyür
Zindan gecelerin koynunda
Sokak lambaları sisli, uzar sislerde karanlıklar
Sensizliği yazarım gece kuşları ile beraber
Sessiz çığlıklar atıyor ateş böcekleri camlarda
Bitmeyen geceler başlıyor zehir - zemberek yaşantımda
Uykular tutmuyor gözlerimi , gözlerimde endişen !
Hayalim bu ya ; sana sarılıyorum ninniler dilimde
Ilık ılık akıyor içime hayal gözlerin

Gecenin gözlerine uzanıyor gözlerim
Yağmurlar boşalıyor, şimşekleri içimde
Hiç susmuyor şu kalbimdeki sesin
Dudaklarım ise suskun çöller kadar kurumuş
Ezanlar sesleniyor nihayet sessizliğime
Sonra yine sessiz, sessizlik, sensizlik !
İçimdeki alevden seslenişlere bir çare olmuyor
Gelmen tek ilaç, tek neden, tek gülüşüm

Bu ilk mektubum değil biliyorsun
Masmavi umutlarla, mavi yüreğimi postalıyorum
Niçin hala suskun dudakların ?
Ya da iki satır mektubun, hala çalmıyor kapım
Uzaklardasın sana koşamıyorum
Dikenli telleri sarmış tutuk evlerinin
Ellerimi, ayaklarımı ve yüreğimi
Kalbimdeki bu diken diken acılar senin yokluğun !

(Devam edecek )

Günay Koçak

11. 08. 2024