Saf hüznün çoğalan mevsiminde gece a/yaz
Kirpiklerime doğan düş taneleri kıvırcık bir evvel
Ateşin sancısında terime yapışan yokluğu
Biliyorum ya da bilmiyorum
Neyse işte
Kaparsam gözlerimi ziyade sessizlik erir
Duvar gölgelerinde oynayamaz çocuklar
Ama oynasın istiyorum
Köşeden yüzüme gülen resmi çizerken ıslak mimiklerime..




Ruhun soluğunu bulduğu yerde miyim ne
Hasret kokuyor yalnızlık
Biz olabilme telaşesi içinde kekremsi tekrarlar
Hep aynı halkanın içinde
Hadi durma dön çocuk

Biliyorum
Duyabilmem için susmam gerek
Hem birazdan düşünce dizi kanayan biri olacağım
Gece siyahını çekmeden üzerime
Birazcık müsaade
Uçları tozlanmış eteğin beyaza değdiği yerde
Öyle garipsiyerek dolaşıyorum kendimi işte
Sonra sükutu bozan bir ses’e
-kimin annesiydi bilmiyorum-
Farkedince beni
Saçlarıma dokunarak yüzümü çeviriyorum

Beni tanıyor musunuz?

....