Yüzümü yere baktığımdan beri muntazam bir arakıkta uyuyordu aşk...



İçimde üzgün çocuk nefesi göğe baktı birden
Büsbütün devrildi dünya
Az evvel
Evet az evvel ve omuzuma
İyi değilim ama
Sahiden gülüyorum
Ziyade bir yaklaşımla iniyorum merdivenleri
Hiçbir şey istemiyorum
Lakin
Maviyi de kıvırıyorum kenarından
Bir hududu olsun diye uzaklığın



Gittim ama
Sahiden de gülüyorum
Dargında değilim kimseye
Sadece hiçbir şey düşünmüyorum
Ne kalabalığı ne ağaçları
İzleri ittiriyorum bir tarafa ve renkli boyalarımı
Böylelikle kısalıyor rüzgarda uçuşan saçlarım
Fakat,
Ruhumu ışığa götüren karanlığa minnettarım
Daha delice hayaller kurup saçmalasamda
Bazen sadece ve sahiden gülüyorum
Yüzü yeşil ve buğu bir şehir yaklaşıyor
Dönüp duruyorum



Günlerden neydi hecelemiyorum
Ve hatta penceresi de yok papatyanın yaprağını hatırlamıyorum.


Kendi gibi her geceye
Merhaba ve hoşçakal!