Neler gördü bu gözler nasıl unutsun
Ey gönül sen bu yüzden mi mahsunsun
Kıramazdık asla o nadide yürekleri içimizdeydi
Yadsımak ne kelime onları, hep bizimleydi.

Ne zaman düşecek olsam bir güzelliği
Paylaşabilmek varsa ucunda o bir edepti
Kendime sakladıklarımdan görmedim hiç kâr
Ortaklaştırabildiklerim ebediyyen var.

Zaman yılları eskitiyor olsa da
Gönül telinden süzülenler hep durur
Maziyi andıkça,bu yufka kor yürek
Neden kaçınılmaksızın sevgide durur.

Başlangıçları hep sevgiden değil mi zorların
Nihayetinde gelirdik üstesinden bunalımların
Her kapanışında gün, beklerdik sabahı özlemle
Yeniden doğmaktı hayat,gerçek sevgiyle.

Şimdi ister alsınlar her olanı elden
Hatta hisselerini de satsınlar gelecekten
Asla tükenmeyecek billurdan pınar bu
Bağlanmaksa hayata esastan asıl soru,
Onu özetleyen sevgidir,gerçek bu.


Oğuzhan KÜLTE