Öpüyorum geceden gündüze acılarımı gözünden
Sensiz dördüncü mevsimdeyim annem.
Hüzünlerle büyüttüm acılarımı
Baharın gülümsediği rengarenk çiçeklerin açtığı günlerdeyim
Cam kenarı büyüttüğün begonya geliyor aklıma
Tam da "can kenarıma"
Yüzümden kör, topal, aksak bir tebessüm geçiyor
Anneciğim diye gülümsemek istesem de
Nutkum başucunda büyüyen zambakta tutuluyor.
Matem tebessümüme karışıyor...


Sensiz dördüncü mevsimdeyim annem
Bir nefeslik canım ağrıyor baştan ayağa ızdırap
Saplanıyor yüreğime ucu özlem vuruşlu mızrak
Saç diplerimden tırnak uçlarıma kadar canım acıyor,
Sancı ciğerimde uyuyor.
Sıyrıldım canımdan, sarıldım karanlığa
Etimden kemiğime iliklerim ağrıyor
Her geçen dakikada ömrüm ağlıyor

Hangi kitap yazar sevinci, söyle bende bileyim
Okumaya takatim yok acıya ezberciyim
işim olmaz Azrail’le sensiz zaten ölüyüm
İsrafil sura üflese işte o an diriyim


Sevincime kara kilit vurulmuş hangi kahine açtırayım
Gidişler çetin benden, dönüşlere baktırayım
Celladını bulursa ölümü idam ettireyim
Bir umut doğsun içime anneme kavuşayım
Gökyüzünde bayramım olsun.
Kahinlere Yıldızları yaktırayım


Narin

Kayıplarım vedasızdır benim~