Sevmekten bahsedip
Seninle alakalı
Bir dünya dolusu sevgi sözü yazıp,
Boş bir mektup kâğıdını
Yüreğimin sesiyle mühürleyip
Sana göndermek istiyordum.
Lakin olmadı, olamadı...

Kelimelerin yetersiz kaldığı bir zamandayım.
Kendimle konuşmalarımın çoğaldığı,
Kalbimle zihnimin kavgaya tutuştuğu bir andayım.
Oysa aşka sen ikna etmiştin beni.
Senden miras ızdırabın,
Ruhumu talan etmemesi için yazmıyorum.

Harika hayal âlemimi
Ve ışıltılı düşlerimi anlatmak istiyordum sana
Hem de şımarık cümlelerle.
Çocuk yüreğimi
Hayal kırıklığına uğrattığın için vazgeçiyorum.
Bana yaşattığın bende kalıcı,
Sende ise gelip geçici duyguların vardı ya...
Güzel şeyler adına teşekkür etmek isterdim
Ama böyle bir acıyla nasıl yaşanır ki?

Sayende ben;
Umut yorgunu,
Aşk vurgunuyum.
Sevginin rengini hangi tonda anlatabilirim ki sana?
Mavi mi? Yeşil mi?
Siyahın koynuna ellerinle atsan da beni,
Sen siyah bile değildin.
Geceden bir adım beri,
Gündüzden bir adım ileri,
Gri bir âlemdin sadece.

En sonunda sevgisiz yüreğini çektin benden.
Ben de aşkımı,
Sonra hayallerimi çektim senden.
En hazin şiirleri yazarken sevdana,
Cümlelerimi çektim senden.

Dışarıda kar yağıyordu.
Acılarıma inat, güneş ışığını saçarken,
Sıcak sözlerine muhtaçken yüreğim,
Sen beni ayazlarda yalnız bırakıyordun.
Kalbim alev alıp yanarken,
Ruhum üşüyor.
Gözyaşlarım, gelgitler kumsalında kıyıya vurup
Kızılca kıyamet bir hicran denizinde boğulurken umutlarım,
Bir el uzatmanı çok bekledim.
Ama sen beni
Sensizliğin ortasında bir başıma bıraktın.

Her şeye rağmen.
Sana gelmeyi,
"İmdat" demeyi,
Sana sığınıp
Sende iyileşmeyi çok istesem de
Korktum...
Yine kırarsın,
Yine incitirsin diye.
Yine acılarıma tutunup
Yüzümü yüreğime döndüm hep.

İçimde sevgi adına coşkun nehirler akarken
Saçlarıma kar yağıyordu.
Her kar tanesiyle birlikte
Annem düşerken toprağın bağrına,
Öksüz kalırken ben,
Annemden önce
Sen ellerimi bırakırsın diye kaçtım.
İnsan nasıl yetim bırakılır,
Nasıl çaresiz bırakılır
Annemden önce sen öğrettin diye kaçtım...

Oysa ki
Annemin dudaklarından taşıyordu
Kalbinin kanı.
Çocukluğumu emzirdiği göğsüne düşüyordu her damlası.
Vicdan yoksunu hallerinle
Merhametini matemime susturup,
Sen arkanı dönüp gidiyordun.
Her çığlığımda
Sen sustun,
Annem sustu,
Sonra yıldızlar,
Sonra gece sustu.
Yüreğim yarsız,
Saçlarım şefkatsiz kaldı.
Kaç gecem uykusuz,
Kaç gecem hasret,
Kaç gecem ızdırapla geçti,
Sen nereden bileceksin?
Sen kalpsizsin.
Sen bilemezsin.

Aşkın en güzel haliyle, sana mavi düşler büyütmüştüm,
Yazgımın karasını ak edersin sanmıştım.
Bilemedim,
Karadan da kara edeceğini...
Ve kalbimle aklımın kavgasının hiç bitmeyeceğini.

Meziyeti eziyet bir aşka düşmüşsün;
Ey hüzne ram olmuş yüreğim.
Muadaili yok bu acının
Sus ve haline ağla.


Hüzünlükent Narin