Her şeyin en sonunda
Yanakları kızarmış elmanın kokusundan akıyor bakmalar...

Hiç kimse görmüyor dışımdan içine yuvarlanan buğuyu



Yüzümün kenarında bulutlu pencereler
Mavi bir gök gibi döndüğünde görüyorum
Duvarlarda elinde elma şekeri çocukluğum
Öperken yalnızlığın çimini


Gõzlerimi bakan denizden su içiyorum
Aklımın güncesini bir yolculuğa bağlayıp
Balıklar yüzdürüyorum iki kıta arası
Sevdaya en yakın yerde
Çocuklu/
Masallı
Beyaz kalabalığı dudaklarıma taşıyan sesinden
Bir taş atıyorum...uyanıyor
Dağ ve gece kuşları
Ki
Bütün bakmalar
Baş dönmesi




Iç çeken düşler bahçeler büyütüyor
Gölgesine uzanan ağaçlar gibi sarılıp gövdene
Ikimizi konuşuyorum
Her şey arasında kıpırdayan yapraklar
Bu dudak izi
Bu buğulu cam
Koşan atlar
Derinlerde gittikçe güzelleşen aşk




Yüzümden şehirler geçiyor ormanlar dolusu
Mesela bir çocuk oturup kayaya
Ekmek dilimliyor kuşlara
Seviyorlar ben gibi çırpınan uzakları
Bilmez miyim ne anlatıyor bu sözler
Arkamdan yürüyen ayak sesin
Soluğumun kıyısında



Bakmalar diyorum
Kimsenin kullanmadığı saatlerde
Çıkageliyor Cumartesi
Sonra diğer günler
Yağmur hızıyla