kendi kendime bakıp
kendimi sende unutmuş gibiyim

kızıl bir kanamayım ben
küle dönen ateşim
sonra solan bir kardelen
üşüyen bir çocuk bedeniyim

eskimiş bir mutluluğun içine sığmaya çalışıyordum
yıkılan bir umudun peşinden koşuyordum
ve hayalini kurduğum her düşe
her yarına
her özleme hasret kalıyordum

sonra ölüme yakın
yaşamaya uzak kalıyor bedenim
umudum ve sevincim yıkılıyordu
adımın geçtiği her yerden adımı siliyordum
bazen güneşin doğuşunu izlemeye kalkıyordum
bazen fırtınanın ortasında güneşi arıyordum
bazen kendi kendimle savaşıp
kendi kendime yeniliyordum

bu hayatta çok can kaybedip
çok kan kaybettiğim zamanlar oldu
dost kaybettiğim
sevdiğimi kaybettiğim
kendimi kaybettiğim zamanlar oldu
yorgun olduğum zamanlarda oldu
vazgeçtiğim zamanlarda
sustuğum
konuştuğum
beklediğim
özlediğim zamanlarda oldu

kendi kendime seslendiğim
ama kendi kendimi duymadığım bir hayatın içindeyim
görmediğim, umursamadığım, tanımadığım ben
en çok kuş seslerini özlediğim bir sabah
hiç kuş sesini duymadan gözlerimi açıyordum
karanlık bir sabah
karanlık bir günaydın
karanlık bir yaşama

kalbimin içinde olup
kalbimin aradığı tek şiir sendin

ibrahim dalkılıç

27.06.2018
01.05 izmir