sonra acıyla demlenip
özlemle kederlenir yüreğim
doğarken kesilir göbek bağın
hayatla bütünleş derler
ama sen hayatın bir parçası değilsindir

bitmeyen bir özlem
bitmeyen bir umut
birbiri ile yarışır haldedir
sen yarışın başındasındır
yarışı kazanmak için hiç dermanın yoktur
amacın yarışmak da değildir
kazanmak da
sadece bende varım demek
bende buradayım demek istersin
fakat hiçbir yerde yoksundur

ama yüreğin üşümeye başlar
içinde bir yerler kanıyordur
sus diyorsun yüreğine
dur diyorsun
bir çocuğu azarlar gibi azarlıyorsundur
sesin soluğun hiç çıkmadan
sessiz bir çığlık atar gibi
bir kar’ın göğsünde kırılması gibi
buz kütlesi gibi bir kar’ın

oysa yeni doğan bir çocuk gibi kokmak istemişsindir
gözlerin gülsün
yüzün sokak lambası gibi aydınlatsın bedenini
yolda senin olsun
yolcuda sen ol istersin
gittiğin yerin hiç önemi yok
çiçeklerin solmadığı
çocukların bolca olduğu bir yer olsun yeterli
sonra dilindeki şarkıları haykır
aç göğsünü dolsun rüzgar
bedenini çocuk gülümsemesi sarsın
bedeninde çocuklar uçurtma uçursun
bak o zaman nasılda gökyüzü mavi mavi gülümsüyor
bak o zaman nasılda gökyüzü seni kıskanıyor

ama bu kentte sen yoktun
sonra yüreğime kapanıyordu gece
özgürlüğün kapıları bir bir kapanıyordu
ağaçlar üşümeye başlıyordu
kaldırımlar ayyaş adamların adımları altında eziliyordu
kalbim kırk yara almış gibi
kırk yerinden kırılmıştı
ben bu hayatta bir çok kez yalnız kaldım
ama yine senin tarafını seçtim
yalnızlığı seni severek öldürdüm hep
hiç mutlu olmak istemiyordum mesela
beni mutluluğa alıştırdın
şimdi sensiz yapayalnızım.

ibrahim dalkılıç

08.12.2020
21.01 İzmir