elimi uzatıp
saçlarına dokunur gibi seviyorum seni
saçların parmak uçlarımda
bir çocuğun gülen yüzü gibi

ah sevdiğim
ah özlediğim kadın
buralar artık eskisi gibi değil
bu şehir eskisi kadar güzel değil
çocuklar eskisi kadar gülmüyor
çiçekler eskisi kadar güzel açmıyor
kuşlar eskisi kadar özgür değil
gökyüzü eskisi kadar mavi değil
yağmurlar bulutlara ağır geliyor

göğsünün manzarasına başımı koymayı çok özlüyorum
boğazdaki gemileri oradan izlemeyi
martılara simit atmayı
limandaki hareketliliği
koşan çocukları
eski sevdaları
yeni aşkları
umudu
yaşamı

şimdi sana sarılıp
bir şiiri emziriyor ellerim
sonra kağıda dökülüyor yüreğim
hep bir özlemin arkasında kalıyoruz
gözlerin dicle’nin fırat’a hasretini andırıyor
sonbahar gibi bir mevsim
kış kadar soğuk bir kentte
sevdaya yoksul zamanları oynuyor

hiçbir mevsim
senden daha güzel olamazdı
çünkü senin fırtınan
senin kar boran yokluğun
senin özlemin
en soğuk mevsimden
en sıcak mevsime varıncaya kadar
yüreğimde hiç yaprak dökmeden yaşıyordu
ve ben içimdeki mevsime
senin adını veriyordum

kalbim şiire dokundu
adına sen diye seslendim

ibrahim dalkılıç

01.12.2020
20.20 izmir