süzülürken yüzümden usulca gözyaşları
kekremsi bir t/adı vardır yalnızlığın
yüzüm bıçak soğuğu gökte ay yâlım

sustukça büyür içimde akşamları



sende kalmış yanımla
yargılama yüreğimin kimsesizliğini
bir ölüm uzat
acıma/sız o son bakışınla
yokluğunu hatırlatıp
varlığınla öldür beni
ey sevmeyen sevgili
tut ç/ek beni
toprağın o sonsuz inzivasına


sen gitmesen
bahar gelmesede olur
kırlangıçları unut
ve dinlediğimiz bütün şarkıları
hiç konuşmadan sussak
şehrin küskün havasında
öylece yığılıp kalsak
bütün hatıraların ortasında
c/anımda inan hayat o ân durur


çevirme ne olur gözlerini uzaklara
yaralarımı saklayamıyorum kimseden
bak kalbim kanıyor
ardın sıra
bir şiirle dağılıp
yine dört bir yana savruldum

sensizliğe inanmaktan artık çok
yoruldum


vefayı bulduğum gün
unutma
vedası eksik bu şiiri tamamlamak için
bir seher hüznünde yeniden döneceğim...