gözlerimiz ölüme bakıyor
üstümüz başımız
öfke kan ve kir
irkil diyor derinden bir ses
döndükçe kalbim kokuşmuş bir yana
yalınayak doğrul ve irkil
yandıkça yanıyorum insan olduğum zânla
söz dediğin geçmiyorki bir damla suya
sığınıp duanın niyazına
çokça düşünüyoruz düşüncesiz bir
çağda


kuşlar vardır ve bir vakit sonra kuşlar yok
zaman denen illete sor
ama sakın ola yaslanma
zaman dediğimiz
ki
zembereği kırık bir ayna


toprağın sessizliğinde kaç yaşındayız
çürüyen ne götürür
neyi bilir
nereden gelinip
nereye gidilir
arındıra bilir misin kendini kendinden
muamma üstüne muamma
et ve kemik çıksa aradan
işte tek yol yoklukta varlık

sonra oturup seyreyle âlemi
bir taş parçası ise şayet şu son kapı
biz olmasakta olur
düşünene
can kurban
ömür esaret
soluk emanet
fikir fukara
beyaz bir kefen sırtımızdaki son urbâ


gâye bir dilim kuru ekmek
bir kap aşsa
neden koşarız büyüdükçe büyüyen günaha

yapamıyorsan sadece
doğrul
doğrul ve ruhunu yıka

bulutlara kırkikindi yağmurları yüklenir
insana ağıt
kalbe merhamet
o vakit
kurşun izlerini
hangi merhamet koyar çocukların körpecik vücuduna
ya âl bir karanfil kokmayı nasıl yüklenir
nasıl yüklenir onca yükü sabır denen iksir



“Rabbim beni aklımla sınama”