yürüdüm gecenin d/ağlayan yanında

aklımda söğüt ağaçlarının gölgesi
ve avuçları köy kokan
çıplak ayaklı çocukluğumla

hüzün koymuş göbek adımı vakit
bir sonbahar günü
henüz eylülün onaltısında

hayat savurgandır ve hızla harcar insanı


yürüdüm gecenin d/ağlayan yanında
hangi uğurda yaşamak gayesi
avutarak kendimi
kalabalığın
beş para etmez telaşında

ne anlatabilirdik bir çağ yangının ortasında
tüm susuzluğumuzla

ne anlatabilirdik


gözleri iri iri
acısının ağırlığıyla
konuştukça
dünyanın sanki altında kaldığı
adını bilmediğim
nereli olduğunu da
ismini hatırlayamayan
ne yedin diye sorulduğun da
ağlamaklı yüzünün utancıyla
yüzünü
elleriyle kapayan mülteci kız çocuğuna


o akşam
paslı bir çivi gibi çakıldı
gözleriyle tabut taşıyan çocuğun bakışı vicdanıma




yutkundum
bütün kavgalarımı
kaygılarımı
insanlara olan inancımı

ve kahrolası bir şiirin anlatamadıklarını