şimdi bende
kurşun niyetine adın
yıkık bir dağ gibi hatıran kaldı


ay hazana düşünce evet ağlamaklıyım
hayata sıfır akşamın belasında
bir şiir ölüsünü daha
hasretine yorgun argın taşımaktayım
ay hazana düşünce
yokluğunun ateşi incinmiş yanımı dağlar
ve sonra
solgun bir mevsim olur zaman


acının zirvesidir akşam
yalnızlığın eşkali buğulanır gözlerimde
yol çok uzaktır görünürde
oysa ayağımızla bastığımız kadar yakın
ulaşılmaz bir yağmuru aralar içimde ki yangın
sonbahardan kuşlar
göğsümün hemen üstünde
hatırlamaya çalışma hiç beni
yaşamak şimdi
ve şayet
bir kavuşması varsa her yalnızın
öldü demeden
ölmek benim için işte


yorgunum artık başka bir yenilgiye
ya da hazırım
rüzgara karışıp toprağın gölgesinde uzun bir sessizliğe

ve ben
dünyanın çığlığına


sonsuz bir sükut daha sardım..