Hep söyler derviş,
Pır pır eden yüreğe her mevsim bahar.
Zaman gelir, zaman geçer
[Toplar bütün aşkları, dağıtır ayın ışığında
Bir çocuğun fırlattığı
Taşın havadaki öz
gül ağırlığı
Kadardır
aşk Şimdi burayı terketti
Sesleri de yanına alarak
Şehrin doğusuna gitti
Kendini çoğaltmaya
Toplu yaşamların yalnız
ölümlerin
zamanı
Yürekten geçip söylenememiş sözler
İç seslerime saklanmış bir ah!
Ömrümü bölüyor dörde
Her birisi ayrı,
zamansız
ölüme mahkum
Alışıyor mu insan yaşadıklarına?
Çığlık çığlığa bağıran
Trenin düdüğünden geriye kalan
Ayrılık acısına bile
Aşk şiirleri
zamanını kaybetti şair
Karşı kıyıya giderken
Issızlık denizinin bitmeyen ırmağında
Yıkılmış bir ağaç gibi duruyor siluetin
Öyle bir uyumuşsun ki
Uzun uzun yatıyor
Kollar, bacaklar
Ayaklar
Uzun
İmrendim
Girip yüz yıllık
uykuna
Sarılmak istedim
Aşk şimdi buradan çok uzakta
