kimse “sen”gibi bakmıyor
o yüzden anlamsız senaryolar
şu karşıki yavan tepe
gölden bozma deniz
içimdeki dehliz
suretler yalancı gölge
“ney’in biricik sırrı hasrettir” der bilge
beni azıcık üflesene




kimse “sen”gibi kokmuyor
gülün busesi dikene güzel
bir orkide selamı kadar esiyor
ateşi söndüremeyen rüzgar
terini sevmiyor kimse gölgelerin
şehirlerin ruhu esrik
“kıpırdadın da ruhunu mu duydum”
telaşlar hep eksik




kimse “sen”gibi gülmüyor
canı çekiliyor gamzelerin
dudak kıvrımları belli belirsiz
ateşi içmeli doya doya nefesinden
sen gülerken dağları devirmeli
içinden geçmeli zaman tünelinin
sen gülerken değişmeli evrim
“insan güldüğü kadar insandır”
senin gülüşün
ruhumda can bulan lisandır




kimse “sen” gibi ölmüyor
bir şiiri yarım bırakıp
küle çevirmek gibi
yani kısa
yani sıcak
ve ölüm başka bucak
kefene yüz sürüp
doğmak gibi topraktan
“maşuk yaşar
aşık ölür”
salâsı duyulur aşk’ın
kızıl bir sonbaharda
dökülen yapraktan




Ocak/ 2015



Ahmet Hamdi Tanpınar
Moliere
Hz Mevlana