Labirentler ortasında…

Sabra bürünmüş Eyubi hüznü ile
Ağlayan gözler ki ağladıkça gül oldu

Fuzuli bir mısranın terennümü bitmeden

Sahranın ortasından çıplak ayaklarıyla
Kâh Mecnun, kâh Leyla bir bir gelip kül oldu

Tutuşan kelimelere inat

Sıkışan hançeremdeki sesim eriyor




Sararan sayfaların arasında ararken kendimi…

Yahut kangrene dönüşen eskinin masallarını dinlerken
Garip ruhuma dokunan esrik cinlerden

Havf ve reca sarmalında…

Makas misali açılan ellerle
Bulut bulut göğe uzanan aminlerden

Sordum soruşturdum

İlmek ilmek günahlarla,vehim eriyor.




Akla ziyan bir hayatın girdabında…

İntihara meyyal gülüşlerin köşe bucak kol gezdiği
Dalgınlıklar şehrinde, feryat gibi ah gibi

Şizofren bir bakış sonrası

Bir infial anında gözümü kırpmadan,taammüden
Aksimi aynada vurduğum silah gibi

Kaderin harıyla, kederin potasında

Elif, lam ,adımın ilk harfi mim eriyor



Muhammed Mehmet GÜL