ben oradaydım

eksik şiirlerinin tam ortasında
mıh gibi çakıldım kaldım
kaleme ve kağıda
karanlıklar dağıldı
bulutlar ıslandı
ruzgar vurdukça
sesim takılıyordu mutfak kapısının
hummalı gıcırtısına
nefesim yankılanıyordu
salondaki tablonun karlı dağlarında
ellerimi tuttuğun anda
ışıkları söndürdü Mevla
yeryüzü çıkmazlarında…







ben oradaydım
müziğin sesi bastırırken
içimin sessizliğini
yine yokluğun sarmıştı
odalarımın isli tavanlarını
lekeli çarşaflara uzanmıştı ölgün tümcelerim
naftalin kokulu mektuplarım
üst çekmeceye sıkışmış parmaklarım
yine ölümü sayıklıyordu

cemaline aşık dudaklarım

güz ertesi
yalnız bir gece
kapımı tekmeliyordu zaman
açsam
ikinci bir şans verir mi
amansız sevdan…

ben oradaydım
iki dudağının arasında
dökülürken nefesinden
şiire masala
Mevla güldü
şimşekler çaktı
yağmurlar yağdı
yüzyıllardır uyuyan kavimler uyandı
aşka tutulmuştu yüzüm
seni görmüştü gözüm…





ben oradaydım
en çokta
yüzünün atlaslarında gezinmeyi sevdim
ayak basmamış topraklarda
ülkeler kurmayı
yüzümü göğsüne bastırdığımda
en çok
Meriç ve Dicle’yi sevdim
kavuşmaz denen iki sevgiliyi
buluşturmayı gözlerinin pınarlarında
yanakların İzmir de gün batımı
dudaklarında boylu boyunca uzanmış Hasankeyf

aralandıkça

zaman duruyordu Mezopotamya da
şiirler kalkıyordu
bir gemi geçiyordu aramızdan
bir dağ yıkılıyordu karşımızda
ve biz el sallıyorduk çocuklara
vagonlar dolusu tebessümler yüklüyorduk omuzlarına
ben oradaydım
trenler göç ederken sonsuzluğa…




su bakışlım
martı dokunuşlum
kanadı kırığım
son kez bak yüzüme
sustuklarımız konuşsun yine...



ben oradaydım
hıçkırıkların denize döküldüğü o şehirde
istiridye kabuklarından
ülkeler kurmuştum bize
martılar şarkımızı söylüyordu yine
ayaklarım denize değdiğinde
göğün bileklerini kestim
gamzelerinin derinliklerinde
yetim çocuklar büyüttüm
soğuk sular çarparken yüzüme

ben oradaydım
yarım bıraktığın
şiiri masalı soluyordum
kırık heveslerimle…

bir ip bağladım
yakamoz saçlı kadının serçe parmağına
denizi serdim ayaklarının altına
çektikçe kül
çektikçe dün…