özledim
aşkın kuşatmışken
tenimin dört bir kıyısını
dar geliyor kalbimin hanesi
ne yana dönsem ateş
ne yana dönsem sen
batıyor hasretinden gemiler
sen diye başlayıp biten bir şiirin ortasında
durup beklemek

ne kadar da güzel

tutunup kalmak sevdana
tutuşup sesinin notalarında
yeniden başlamak yazmaya
ellerim kısa
parmaklarım ürkek
gölgen hep kapının arkasında
dur gitme desem sana
kıvrılıp saçlarımın dalgasına
uyur musun benimle
bu dünya masalında…





unuttum
kaçıncı sayfada kalmıştı hayat
geçmişi ve geleceği olmayan
kitaplar okurken
sokak lambasının altında
unuttum
kör bir gece asmışlardı omuzlarıma
ve öğretmemişlerdi
nasıl rest çekilir karanlığa
tırnaklarınla
nasıl sağ çıkılır her sabaha
öğrendim…




hatırladım
önce gemileri
sonra tüm kıyıları
yakmak gerekmiş
boğulmak için aşkın yutağında…



ve öpsem seni
o meşhur çınarın altında
dağılsa duman
sarılsa bedenlerimiz
sarsılsa zaman
tırnaklarını geçirmişken sırtımıza
gölgesini de alıp
çekip gitse yıllar aramızdan…




bir
iki
üç tıp
konuşsun şimdi yalnızlık
pamuk şekeri yapışmış çocukların
ağızlarında büyüsün aşk
öldü desinler insanlık
diz çöktürülüp
kuruşuna dizilsin Bosna
savaş mangaları kurulsun
uyusun cehaletin uşakları
sönsün nefretin ocakları
aydınlık hep safsata
adaletin ibresi
ibretlik değilse
geleceğin nasıl bir ayna
ne çıkar
aşkla çıkılan yolda
besmele ile girilir mezara
biz kalplerimizi yaktık karanlığa
bildiğimiz tek şey dua…

bir
iki
üç tıp
anneme duvar
babama ölür gibi
sana ise
cehennem kuyularında aşk
yanar mısın benimle sonsuzluğa…

Eyüp Sultan’da duaya dursun tüm alimler
şühedalar sarsın gönlün kuytularını
oğul mezarı hatırına
affeylesin Mevla
günaha soyunurken dilim
aşiyanda sefere çıkmış bedenim
sana kül olmaya yemin etmişim…




aşk karıştı suya
su dağıldı yaşamın yapraklarına
bu nasıl bir eda
her zerresi saflık damlatıyor toprağa
bir
iki
üç tıp
gerisi sır…