toprağın büyülü mevsimi
taraçada ağustos böcekleri
ıssız koyun ortasında yankı sesi gibi
cır cır cır çırrrrr...

arada bam teline basıp
keyfe keder yorulunca küser geceye
ay penceresini kapatıp güneşe
bulutların hendeğinde kazıp yeni günü
düşer toprağın ana rahmine


umut tütün karası


gecenin kundağından dökülür yıldızlar
ekmeğin isinde avuçlayıp aç yanını
sürme çeker gözüne uykusunu
uyku düşmemiş yastığın kokusu buharlaşır arşa
ciğeri tütün kokusunda yıkanır
çiğ damlası düştükçe toprağa


emeğin kutsiyeti tetirleşir ellerinde
yapışır yoksul yakasına
azık ettiği kuru yufkanın arasında
kaybolur cılız bedeni


gecenin dirlik zamanı
sırtında küfesi/ elinde ekmek çıkını
ekmek/sizliğine -ekmek için hayatı
güneşin zuhur vaktinde dökülür teri


belki yeniden doğmak için eşeler toprağı
kimselerin olmadığı dağ başında
yalnızlığın kordon boyuna asılır kınalı eli
sandığında naftalin kokulu hayalleri
alabildiğince yeşil çölün ortasında
vahaya dalar gibi


çıt çıt sesleri eşliğinde kıvrılır elli
tütün kokar körpe bedeni
ve o hala bekler hasat mevsimini
hayallerinin gün ortası çukurunda
kavruldukça parlar yanık teni


hadi
çek çeke-bildiğince taa ciğerinin en derinliklerine
zehirle beslenenlerin şerefine
hadi bir daha...bir daha !


Ümmü AŞCI
ÜMA