korkudan yalın ayak kaçan bu kadını duyuyor musun
gözleri yalan bir gülüşü savururken...





I
Hadi bugün yeniden başlasın güneş doğmaya
anneler kucaklarında ağlayan çocuklarıyla umudu emzirsin
ve sen uzak bir ülkenin başkentinde nağmeler fısılda sessiz duvarlara
kalıntıları yüreğime vuran bir inançtan doğan
süslü sözcükler kullan
bilirsin ben hiçbir kelimeyi sevmem yalnızlık üzerine inşa edilmiş...


Yürüyüp gelmeliyim senin ülkene biliyorum
yolları gülüşüm aydınlatırdı hani masalsı bir inatla
gerçek değil biliyorum bu yollar bu insanlar
ve ben yaşamıyorum bu dünyada...




II
Doğuda gün ağarırken batısında kalan bir umut içimde bir yerlerde
yazdığım bir şarkı sözü misali duyuyor musun
sen
kalbimin içinden geçen o zamansızlığı
saçları griye yazmışken
elleri titreyen bir tek ben değilim biliyorum
akrep yavaş yavaş kaçıyor senden saniyeyi bırakıp saliselerle gidemez misin
hararete bulanmış dudaklarım
kılı kırk yaran bir kadın duruyor karşında görmüyor musun
sen
boş boş baktığın tavanda yüzü beliren
birden bire kaybolup giden....


Acıdığı belli yalancı bir gülüşün sana
ve bana biz olmayı öğretmeyen bir hayat
karanlıkta kalmış bir sen değilsin
kabul ediyorum sevmeyi bilmiyorum ben
bu yüzden sen yaz bu şiiri o korktuğun duvarlara
gözleri görür o zaman bu kimsesizliğin belki
yanılgıları kaybolmuşluğun yapabildiğin her şeyi yap ve
git...




III
Hadi bugün yeniden başlasın gün doğmaya
babalar oğulları ile böbürlenip dururken sen de gurur duy
nağmeler tuttur yeniden yaşamak için tutunduğun dileğin dalına
ve korkusuz kelimeler kur yeni başlangıçlar için
bilirsin ben hiçbir kelimeyi sevmem korku üzerine inşa edilmiş...




IV
Duyabiliyor musun sesini göğsümden kaçmaya çalışan o kadının
son kez dinle ve git
yeni bir ışık bulmuşken insanlar benim karanlığım ürkütücüdür
sevgi üzerine inşa edilmiş tüm kelimelerinle birlikte
bir boyunduruğa girmeden adımların
adımlarım hep aksi yönde gidecek sana ve umuda...

Kaybedişe düşen bu yolda elleri buz gibi
ölmeye yüz tutmuş bir gönlün son duası da bu işte...