kalıplara sığdıramadım hayatı
gidişlere yazılmış bir vurgundan kaçarken...
dokunamadım hiçbir zaman sevgiliye
ne kağıt oldu ne mürekkeb
yazamadım adını geceden kalma bir iniltiyle...


şarkılara yazdım anılarını
tuttuğum her dilekte üçüncü şarkı senindi
seherin yüzüme vuran serinliğinde
dindirilemeyecek bir gidişin
kal denmeyen bir tesellisi gibiydi her şey...



sözleri eksik bir hayalin başlangıcında
rayına oturtamıyorum sensizliği
bir ümit enkazından kalma kırıntılarla
porsumuş bir umudun kırıntılarını toplarken dudaklarımla
morarmaya yüz tutmuş bir birlikteliğin semasında
duası eksik kalmış zakir gibi
adını anmadan ölmenin korkusu var yürekte hala...


renksiz bir ihanetin tam ortasında
karanlığını boyamaya yüzü tutan vefasız bir bakışın
adına yazılmış bir şiirin utancını anlatır belki
dokunamadığım sevgili
intihar etmiş sevdasıyla...


yazamadığım ismin son hecesi gibiydi her şey
vurgusu son hecede olan bir dilin
telaffuzunu unutmuş bir dudaktan çıkan
çatlaklarından ayrılığın kanını akıtan bir suskunluk
can yakan
dervişleri ağlatan bir ölüm yangını sardı içimi...

ne çare...


Elif diyemedim ben belki
türküler dizdiremedim ardın sıra
ne mühür ne kömür anlatabildi bakışının nefesini
yaşlarını bıraktı bana
geceden kalma iniltiyle...


belki sen unuttun beni
karanfilimi çıkardın belki defterinden
zaten yaşlarımla işlediğim mendilimi hiç almadın ki...


ihanete boyanmış bir hayatın varisi
ellerimde bir sevdam kaldı
ne olur
onuda elimden alıp da karalara çalma...
el değmemiş mendilim gibi
gözlerin gibi
senin gibi
yüreğimde karalara çalma...