sıratı geçmek için baş koyduk bu yola
geride kalanlar hep alev rengi bir karanlık
ve çocukken küsmek bilmeyen gönül
kırgınlıkları arasında gece renkli saçlarıyla hüzün dokunur
elem vermeden içime...


hengameler var gözlerimde görür gözlerin
beyaz bir elbide giymek içindi bunca hasret
buz gibi bir yuvada soba yakmak için dua etmekti
ateşi söndüren kendi ellerinle...


boşluğa kürek çekmek kadar kolaydı
sonsuzluk adına kurban edilen tüm anılar
günah renkli bir kadına çıkıyordu
ve ben elbisesini giyip bu badirenin yola çıktım
yolsuzluğa adım adım zamansızlığa kaçıp giderken
beyaz korkusuz bir zambak baş gösterir içimde
gece renkli saçlarıyla bizi büyüten hüzün
bizi biz yapana göndermek için ses verdi
ne merhabalar ne de elvedalar içindi tüm nefes aralığı
saçlarına tel tel asılmış yalnızlıkların
ayakları kesen raylarında
birlikte gidilecek treni beklemek sonuçları umursamadan
ve bir adım ile hoşgeldin...


ne çok ağladı yaşları geçmişe akıp giden kaderim
ey gelme amacını unutup gönderene ihanet eden yüreğim
bir babanın kimsesizlik korkusu içinde
bir anne gibi yavaşça ör ölümü içerime
öyle bir ör ki bir daha süslü karanlığa gömülmesin hevesim..