Akışına gider mi dünya
Ya da ezilir mi çiçekler zamanın döngüsünde
Sana bir şiir yazdım
Kırlardan topladığım papatyalar arasından
gülümsedi bana
Kelimelerden fal baktım
Her harf “seviyor” dedi masumca
Seni sevdim ben en çok da ablaca




Sen yoktun ben karanlıklar içinde
“En küçük” rolünü oynuyordum
Şımartılan oyuncaklarım vardı
Bir de görmezden gelinen dilekler
Sessizliğe takılıyordu gözlerim
Ona baktıkça içime gömülüyordum




Müjdeler sevindirir insanı
Gerçi müjde denen şey de değişir insandan insana
Sen benim en güzel müjdemdin
Ağladığımı hatırlıyorum hayal meyal
Ve seni çok istediğimi
Ve seni çok seveceğimi
Müjdeler sevindirir insanı
Yokuş aşağı inen hayaller doruğa çıkar
Bir çığlık yırtar umutsuzluğu
Bir ninnin ezgisinde kaybolur zaman
Masumluğun penceresinden bakar bir abla
Sarılır kardeşine sımsıkı
Bir daha der gülümseyerek bir daha
“Sen benim en güzel müjdemsin”




Şimdi gözlerimde kır çiçekleri
Gözyaşlarımla ıslanır bu kentin sokakları
Dilimde gurbet türküleri on yıldır sürgün
Büyümüşlüğüne yanıyorum en çok
Ve nadir vakitlere elin elimde
Hayatın keşmekeşi çekerken bizi girdabına
Yüzünden bir dala tutunuyorum




Söyleyemediğimiz ne çok tümce biriktirdi
Hoyrat zamanlarda dilimiz
Asi bir nehirdi mazimiz
Beni hep güzel hatırla kardeşim
Ninnilerle avutuşumu kederli gecelerde
Kalpten kalbe akan nağmelere sakla
Ölüm kapımı çalarsa vakitsiz bir anda



İşte büyüyorsun
Günler yeni umutlara gebe
On altı yıl önce bugün
Kucağıma doğmuştun güneş rengi
Masumiyet kokuyordu tenin
Beni güzel hatırla kardeşim
Sen benim en güzel müjdemsin




İyi ki doğdun canım kardeşim. Seni çok seviyorum.