Bu bir kum fırtınası her yer toz, duman, viran
Çölün ortasında biz bak bir avuç kalmışız
Bu bir büyük zelzele her yer yıkık ve talan
Acıları enkazdan iğne ile almışız
Çok zor dostum bilirim onurunla var olmak
Sırtından vuruldukça susuz gül gibi solmak




Sığındığım limanı boğunca azgın deniz
Elimdeki taşları fırlattım birer birer
Dili yoktu ummanın açtı acıdan dehliz
İçinde ben sönerken görüldü vakt-i seher
Sanmıştım ki güneş hiç doğmayacak semada
Hüzünler birikecek buluttaki yamada



Boşaldıkça yağmurlar sel misali saçına
Sanırsın ki yağıyor gökyüzünden rahmetler
Uyan! Say hadi durma güneş gülmüş kaçına
Çiçek renksiz an kara tükeniyor himmetler
Şimdi diyeceksin ki “ Neden yıldızlar sönük?”
Düşünsene kimlerin yüzü Allah’a dönük



Bize bahşedileni topyekûn hor kullanıp
Doğamızı katlettik hiç kimse üzülmedi
Muhtaca sırt çevirdik içimize saklanıp
Tohumu yalan olan namertler ezilmedi
Bir çocuk öldürüldü “hak etti” dedi biri
Dünyayı lekeledi o an dilinin kiri




Bu zamanda yaşamak inan ki çok zor dostum
İnsanlığı korumak hainlerin fendinden
İçimde büyümekte alevden bir kor dostum
Kaçamıyor hiçbir kul ne yazık ki kendinden
Çok mu geç oldu dersin düzelmez mi kainat
Haydi kuşan mertliği “öldü” diyene inat