rüzgarınla savurma beni
nereye gideceğimi bilmiyorum
antik bir şehrin surlarında gözlerini ararken
zeus tapınağında saçlarımı tarıyorum
sonra Beethoven’ın dokuzuncu senfonisinde
la minör oluyor ruhum
ben hep tiz çığlıklarda
kayboluyorum



her kayıp yeni bir ben...




rüzgarınla savurma beni
ak gerdanlı genç kızın zülüfüne dokunup
nemli kirpiklerine yapışıyor hayalin
asi’nin soğuk kucağına bırakıyorum yüzümü
dalgaların zulmüne boyun eğiyorum
ittikçe çeken girdabın ağzında
mavi bir ölüm geçiyor üzerimden
gözlerim açık, yüzümde yorgun gülümsemeyle
suyüzüne nefes oluyorum




her ölüm yeni başlangıç...





rüzgarınla savurma beni
harflerim birbirine değdikçe
yaralı bir şiirzede oluyorum
zehir gibi içiyorum sözcükleri
ardışık tümceler kuruyorum sana dair
kötü değilsin karanlık değil çirkin değil
nolur gitme başımdan
seni seviyorum.



Nisan/2015