sana gitme deseydim bir çocuk aç kalırdı
bir anne ağlatırdı sonsuzluk denileni
sana gitme deseydim gözyaşlarım bilirdi
kalbini parçalayıp savaşta yenileni
sana gitme demedim diyemedim, üzgünüm
aşk mı? hiç hatırlatma… ben gönlüme kızgınım



sana gitme deseydim yalnızlığım ağlardı
yüzümdeki çizgiler intihar ederdi de
ölmezdi…ölemezdi… çehremi gam bağlardı
müjganımdan sivrice ok kalbe giderdi de
ölmezdin ölemezdin… ölmek sana uzaktı
senin gülüşün yârim ecelime tuzaktı




sana gitme deseydim bir şehir bombalanır
güneş soğur, ay üşür renkler terk edilirdi
sana gitme deseydim kuşlar göç vakti sanır
kış günü yüreğimden usulca gidilirdi
üşürdüm… üşütürdüm… ayaz vururdu cama
utanırdım dikmeye hayallerimde yama…




sana gitme deseydim içimdeki şiirzen
üflerdi hüzünleri name name ruhuma
bir şiir görümlüğü isterdi ömrüm bazen
sarılırdı sımsıkı bir dilenci ah’ıma
sana gitme deseydim şiirim öksüz böyle
nasıl büyürdü yarim bu sevda nasıl… söyle…