Kaldırımdan düşerken bir el aradın yoktu
Sessizce boyun eğdin acımasız hayata
Sağın solun bomboşken lafta sevenin çoktu
Dostluk, kardeşlik, barış; baktın hepsi safsata
Çünkü bilmiyor insan kim hakiki kim sahte
Yalan sinsi bir yılan, zehri salar aheste



Bir bak aynaya korkma! Her çizginde bir darbe
Boşuna yıpranmamış, beyhude çökmemişsin
Hayat gülistanlıkken nasıl da döndü harbe
İçine akıtıp da gözyaşı dökmemişsin
Çünkü acizlik dersin, ağlamak el içinde
Tutma kendini ağla, yalnızlığın için de…



“En son yürekler ölür” diyordu ya Canan Tan,
Dipsiz bir kuyudur aşk, kaybolmuşsun, anladım
Ele verdi gözlerin, gülümsemesi yalan
Baktıkça derinine gece gündüz ağladım
Çünkü kaderin yoksa dosttan ve aşktan yana
Hüzün yağmurlarını içersin kana kana



Sedasızca ölüyor bu kentler ve insanlık
Ardından baka baka yalnız el sallıyoruz
Umudun mumu titrek, beliriyor bir anlık
Rüzgâr yalıyor anı, git gide anlıyoruz
Çünkü döndükçe dünya, değişmeyecek kural
“Hep ben” dedikçe insan yanıtsızdır her sual


Seda YÜKLER