Sürgün bir gecenin bitiminde başlar
Yeni doğan güne masumca sarılmalar
Yokuş aşağı kayar hayaller,
Hayaller yalnız,
Hayaller ıssız…
Bir gelin geçer kader harabesinden
Üzerinde siyah gelinlik
Sonra kararır gölgesi aydınlanmayan yürek
Mahrem düşlerin hapishanesinde
Tutuklu ve yasaklı sevgilere…



Bizim dilek ağaçlarımız vardı eskiden
Ve adımızın baş harfleri
Çınar ağaçlarının yıllanmış gövdesine kazılı
Sonra bir gün yıktılar sevdaları
Kökü ayrılınca topraktan, devrildi umutlar
Eskimiş mısralarda kaldı pembe duvaklı anılar…



Sessiz harflerle konuşurdu annem
Kimse anlamazdı zelzelesini kalbinin
Yitirdiğinden beri sesli harfleri, anlamsızdı dünya
Ve pervasızdı tınısı dilin
Kara perde çekiliydi bakışlarına
Ağlamaktan yosun tutmuştu gözpınarları
Sulandım sağanağında yıllarca, ıslandım
Yoruyordu beni sığ denizin dev dalgaları
Ben hep o dalgaların esaretinde kaldım



Yaşlı teyzem unutmaz siyah beyaz kareleri
Dünkü nağme çıksa da aklından
Mimlenir kara sevdalar ve zifiri anılar gecelere
Dilinde bir tekerleme,
Ya da ninni uyutan gençliğini
“Benim hiç yarınım olmadı ki…”



Kimseler duymadı, hiç kimseler
Bağırdık halbuki elden gittiğini sevgilerin
Bir kuşun kanadına astım masumiyeti
Ve uçtu uzaklara, selamsızca…



Acılarımı üzerime örttüm anılarımı ısıtsın diye
Bir yanım hep buzdağı, bir yanım yaralı…
Hüzün kokan şehirlerin ıssızlığında bıraktım
Pencereden bakan gözü yaşlı kızı



Seda YÜKLER