Ellerim ceplerimde dilimde söylenmemiş,
Ateşimde küllenen nefesi boğuk güfte
Yüreğim ellerimde bağrımda bilenmemiş,
Sancıların azabı gerçek değilmiş sahte
Yalnızdım, üşüyordum hilali yaren bildim
Mutlu değilmiş oysa, göğü yaşımla sildim




Sanırdım ki hüzünler yalnız insana mahsus
Dilendi koca ağaç, yaprakları gam sardı
Sanırdım ki kederler yalnız yürekte mahpus
Yıldızların gözyaşı yerde kırmızı kardı
Değişti asil dünya, ben hep eskide kaldım
İnsanlığı cellattan dar ağacında aldım




Düşün ki bir avuçsun, yalnızca tek bir avuç
Karşında sürüsüyle yalan, dolan, sahtelik
Sen azınlık kaldıkça boynuna asılmış suç
Kapanmışsın hücrene, ezilmişsin üstelik
İşte bu ruh halinde enkaz gibi bedende
Arama huzurunu, sakla canı kefende




Bir zamanlar çığ düştü gümbürdedi yeryüzü
Bana bakarken ebru yayı bekleyen oktu
Yalınayak giderken, asıldı kıraç yüzü
Yalnızlık rıhtımında el sallayanım yoktu
İşte o gece birden hayatım ters yüz oldu
Umut bahçesindeki mimozalarım soldu




Kırmızıydı terlikler sanırdın ki her yer kan
Tekmelerken kapıyı her vuruşumda sessiz
Feryadımın mührüydü kalbi kapattığım an
Soluk soluğa yaşam, hatıralar nefessiz
Ağır aksak yürüdüm gözyaşımın yolunda
Mor halkalar büyüdü yıldızların kolunda




Harabeme sığındım soğuktu, üşüyordum
Celladını bekleyen zanlı gibi çaresiz
Bakınırken etrafa gecemden düşüyordum
Her yer donuktu ama bir gözlerin haresiz
Sarılırken anneme, elbet geçecek dedim
Ellerimi kaldırıp Bir’den huzur diledim




İnsanlar hayatında tek bir kez ölürmüş ya
Oysa ben ölüp ölüp hep hüzüne dirildim
Fani dünyada acı ard arda gelirmiş ya
Yakamoza karıştım karanlığa kuruldum
Olmuyor işte heyhat! Atılmıyor sancılar
Surlar döşenmiş kalbi terk etmiyor hancılar



Ne kırmızı balonum ne de bezden bebeğim
Güldürmedi yüzümü işte o günden sonra
Vaktini doldurmadan süzüldü kelebeğim
Bilmedi kul izimi işte o günden sonra
Zeytin gözlü çocuğun bakışında gizlendi
Hüznün sarmaşıkları hep orda filizlendi





Seda YÜKLER