İn Süleyman
dil örsün mahkûmu
göz gönlün mağduru neylersin
insan bazen
ya da boş ver insanı
öyle kuru bir sesle sadece bazen..


Ben bir tek seni kandırmadım ki
Sen aşk’a inan diye
Etrafımdaki herkesi kandırdım

Ve sanırım artık gülüşlere içsel bir nida eklenmiyor
Oysa sana bütün seslenişlerimi toparlatmıştım
Ve seslenemediklerimse ağzımda duruyor
Şimdi son bir müsaade olsa
Açabilir miydim dudaklarımı
Bilmiyorum

İpi de yok ki şu geçmişin
Halimle helalleşmeden
Asabilsem içimin içlenen düşlerini

Ve saçlarının arasına sıkışmış güneşi görsem
Ve bir daha doğrulamasam uzandığım bu uzuvdan

Eğer bir dize seni bana çağırıyorsa
Göğsümün haylazı
Bu şehir sakata gelir gider


İçim de zından belki imtihan
Soluk ağızlı bir ikaza duruyorum nicedir

Yokluk denildiğinde
Parmaklarındaki kısık tatla öpüşen
Küçük kadınlarımı sokağa hibe ederdim

Ve şimdi
Bana şöyle eli ayağı kir dolu bir kaç şair lazım
geceye bir kaç temiz harf düşsün diye
mayısı yadırgayalım ve ya mayasını aşk’ın...

şimo

sinan şeker