selam söyle ey kuşun üçüncü kanadı

kanatlarını kır kuş
ellerimi taşıyamazsın
bir bedevinin özgürlüğüne

hala kırmamışsın bir çocuğun pencereye bakışını
ve pazar yerlerinde sarımsak satan amcayı
sapanıyla toprak evleri yıkan sesim
öyle öp karıncayı
öyle öp bütün kuşları

kır kanadını yalnızlığın
ve hançerlere izin ver
boğazımda intihar etsinler

kör bir alışkanlık bu sevgi
kır kanadımı
bütün mektupları sustur
ahizeli telefon kalmadıysa da
aslında yakarışını özledim güzel kadınların
o kadar güzel olmadıkları akmış gözlerinden
siyah, simsiyah bir perde
nehri
dökmüş elmacık kemiklerine

belki de bu yüzden hiç sevmedim
cahilliğimi affet
ben sıratın son yolcusu

deli bir kıvılcım şimdi,
bak!
akacak karamel rengi
bir ten daha koyu kirpiklerinden

selamımı ilet,
çünkü ölüme verilen selamdır ismin


artık trenler boşalmış ve kalkacak birazdan metro sessizliği
diz çökeceğim çakıl taşlarına
affetsinler
ölüm güzelse,
bu benim suçumdur

umudum yaralı ve
kır kanadını dudağımın
öpmeye cesaret ettim çünkü
seni.

Merve Taşçı