ellerimi süreyim dedim bir yıldız bahçesine
batıverdi çamın yalnızlığı
çama çam olmak için
abdest aldım

gözlerimden bir şelale aktı sırata
hangi sırata dedim ölüm kalım var mıydı cennette
cennet değildi, o an anladım ki
anlamak yetmiyormuş güzeli

omzuma bir kuş kondu
boynumla beraber o da terk etti yüzümü
yüzümü neler terketti sonra

dilime yapışmış bir ses tükürdü durdu
sandım ki kirli sakallı bir adama benziyorum
hatta ceketim ıslak mı diye ben de durdum
bir kuş nasıl geri dönerdi

şehre içimi uzattım
yalın haliyle sevdim gökyüzünü
kuşları dahil etmedim
çünkü kuşlar boynumdan öptü beni

ben boynuma
ben boynuma
ben

ben boynuma bir kadını gizledim
kadının ismini gizledim

avucumda bilye taşır gibi taşıdım
muskasını acının
ve acı
boynumun çok evliliği

kovulur buradan bilirim
şurada durmaz üç beş gün
bilirim şu ağzımın büktüğü yalnızlığı
hep uzakla yakın arası gittiğim yalın ayaklarım
bir kuş nasıl geri dönmez, bilirdi

üstelik sönmüş bir buluta benziyorum
bütün aynalar aynı yalanı söyledi
insan olduğumu

bir çırpıda yakılmıştım
burası da cehennemdi
şu kaldırımlar
hep bir ölüm

gri bir örtüye büründüm
gidiyorum
cennet benim haddime değildi
bunu bir o kuş bilirdi bir de
bir de
çam ağacı

Merve Taşçı