golha ölüyor içimde bir çaresiz çocuk gibi
elinden tutamıyorum kırlangıçlar ölüyor
yüzünde bir asma kilit
dudaklarında bayır aşağı korku
beyazlamış teni
beyaz güller kadar beyaz
dokunmak istiyorum
gökyüzü buna engel oluyor
ellerim buna engel

çengelli bir iğne gibi
iki kolum birbirine hep
golha ölüyor
kollarımı uzatamıyorum
bir gitme demek geçiyor içimden
kırlangıçlar ölüyor


keşke bu kadar seni düşünmeseydim diyorum
aynalar kırılgan bir surata dönüşüyor

kulağıma bir ezan sesi
müezzinden bana sanki
bir kuş yollar gibi
bir kuş
dizeler arası bir ton renk örtüyorum
üşüyorsun
ezan sesi sabaha doğru
kanat çırpıyor

buğulu bir gün geçiyor caddelerden
bayağı caddelerden geçiyor
sayıklıyorum isminin hüznünü
dudaklarımda tiryaki bir umut büyüyor
asla
söndürmek istemiyorum


kurtulup içinden bu arafın
golha
kaşlarının arasına uçmak istiyorum
kırlangıçlar
ölü



yor





gun
bir kadın sevişmesi gibi.


Merve Taşçı