dallanıyor bir mevsim ağacın köklerinden
yapraklarında şarkı söyleyen bir kadın
sesleniyor aşağılara
düşmüş rüzgarın elinden


ufuğa doğru bakıyorum
bakışımda bir adam sendeliyor
kucağında bir yavru
içimi sımsıcak özlem bürüyor
dürüyorum sokaklarını şehrin
kadını avucumda taşıyorum
camiileri geçiyorum, çeşmelerini güzellerin
bir yağmur türküsü ile
şarkın bütün güllerini koparıyorum

adamı çekiyorum yalnızlık kudretiyle gökten
sis dökülüyor
bulutları siliyorum alnımdan

bir gökkuşağı bağlamış ölüyorum
bir mısra söylüyorlar arkamdan
oysa ne ben aşıktım o adama
ne kadına aşıktı adam


yakışıklı bir sesi kurutup bağrımda
bir insan büyütmenin sevincini ördüm saçlarıma
kısaydı uzamadı bütün başkaldırılar
oysa ben insanı büyüttüm
artık aşk umuda sığmayan bir kölenin duası gibi
çıktı avlusundan yeşilin


ve sığmadı şehvete öfkem
eylül ile beraber
toplanıp gitti bir şiir
dahası bir tin ile beraber

oysa başkaldırı
boynumdan ne kadar uzun olabilir
ki değil
o halde yaşamaya değer!

Merve Taşçı