benden hariç ne varsa koparıp attım
bir kadın ismini buruşturup çöpe
iskeletini düşlerin
avucuma sığdırıp göğe üfledim

cereyan etti kulaklarımda
ıslığı bir kemanın
namusunu ceviz kabuğuna bırakmış
bir huri özgürlüğünde durdum
yarım kalmış gözlerimi tamamladım

ebruya benzer bir yanmak ile
küle bürünen bir çarşaf
kaydı ellerinden bu ıssız odanın
sofa kelimesini belki de hiç anlamadım

işaret parmağımı ben
yanmasın diye ısırıp durdum
masumluğuma değmiş bir anne eli
belki yeşermesi için gözlerimden
ufuğa benzer bir hayalet
içtim
içtim

ve sustum
şiirler yazarak

tuttum fırlattım öfkemi
beşiğini yitirmiş bütün irinlere
anladım
öfkeni hangi sarnıca fırlatırsan fırlat
mutsuzluktur eline yapışan

durdum
ensesinden öptüm eskimenin

yaşlandıkça

demiştim diyorlar
dememek için ölüyorum

Merve Taşçı