küçülmüş kırlara aldırmadan
gelincikler gibi gülüyordum
neşeniz maskelenmemiş kederiniz dedi şair
bir kemanın telinde uyukluyordu hayat
sancısını saklamıştım buğulu nisanın
sokakları mayhoş bir yağmurun altındaydı şehir
gecesi mahsun
inattaydı acı
dinleyip dinleyip her şarkıyı gökyüzüne benzetiyordum
keder sesimden sıyrılmış
yıldızlara bakıyordum
büyük bir kahkaha bulup girmiştim içine
bir kadını deniyordum
bu bahar papatyaların hatrını sorabilsin
çocuk ağlaması başlamadan gözlerinde
üşüme sarısı ıssızlığın tadından sarhoş

gülerken çaresizliği sisleyen yüzüm
bilmez misin gençliği doyurmuyor zaman
yasdan arınamaz kan
çocukluktan kalma bu gülümseyen yansıman
bilmez misin gözlerim
kaçarken yakalanılır yalnızlığa
çocukluğundan kalma koşturmadır şimdiki suskunluğun
güneşe ve umuda dalar şimdiki hülyan
bu fotoğraf böyle gülüp durmayacak

düşten düşecek ıraklara şaha kalkan ırmak
alıp sinemaya götüreceğimiz maviler kalmayacak
an olacak hiç dönülmeyecek karanlıktan


sol kaburgam
yağmuru sevdi
kökleri bulutlara değen ağaçları gördüm
uçurtmaların uçacağı rüzgârı hatırlayarak
yarım anılarla hışırdadı çınar
kimsenin incinmediği dünyaya acıkınca ruhum
özfarkındalık başkaldırdı cehenneme
sustuğum şiirler kadarmış hayat

içimdeki uçuruma bakınca
korkmadım
dimdik
arkasız
inancıma yaslandım
gördü Tanrı
öptüğüm hüzünlü adamlara sevinç istedim

çok mu?