yıldızlar hüznün tarihçesini sana bakıp yazabilir
yitirilmiş mevsimleri anlatabilir gözlerin
yakamoz, gülüşünü mona lisalar dalgalara
annesiz kumsallar okyanusu özlerken
bir yanın şafak bir yanın tutsaklıkken
kaç kulaç kaldı kendine
hani nerede sarı gölgen

gözlerin okumayacak mı ağzımın içine gizlenmiş şarkıları
bize ait bir düş değil mi sevda
yoksa uzak mısın kendi girdabına
nerde saklanır sesin
ne acıklı bir sessizliktir bu
aynaya ’kimsin sen’ diyen yorgunluk

kirpiklerinin ucundan akıp giden zamanı konuşalım
ya da İzmirin seninle uyanmayı sevdiğini
senin ise tabiata susamışlığını
göztepe köprüsünden bakalım martı kardeşlerimize
ülke sansürlerken siyaseti, en kolaya kaçan susuşları
alışveriş merkezlerinde harcanan avuntuları izleyelim
serin bir rüzgar esintisi gibi duralım kuşbakışı kadıfekalede
ara mahallelerin kurbanlık koyun kokularıyla
ıssızlık nağmeli bar kokuları karışabilir birbiriyle
bu can, dışında ki dünyayı da içinde ki rüyayı da kutsasın
görmüyor musun karmaşık görünen en kolay şey yaşamak
başı ağrıyan şiirlerini iyileştirene dek
derin sevelim
ıpıslak sevmek varken
insan oğlunun kuruluğuna içlenelim
saat kulesine dönelim yüzümüzü
kırları durmadan özlerken ufuk
bir köyün meydanında bekliyormuş çocukluğumuz
boşluklarımdan öpüp üstüme örtül
gözlerimi kapadım gel hadi
kocaman tarlalar düşleyelim
başakların salınımı bak nasıl sarışın makam
ağustos böcekleri gibi yanalım güneşten
yutkunsun şehrin kalbi

gittikçe sisleniyoruz
yığınlarca susuyor giz
metropolün çözemediğimiz savaşlarından
kaçıyor gibi yapsakta
kendi iç ezgimizdir aradığımız
bir bulsak bir daha kaybolmayız
ürkmesin fani adın, ölüm anının karanlığından
kaburgamızdadır gökkuşağı


ruhum işlesin en güzel suçu
siyah beyaz fotoğraflardan bulup çıkarayım
bakir suretini özgürlüğün
dünyayı sığdırayım gözlerime

bu kadar renksizlik yeter h-içim

kâinatın bilinci

en renkli köşenden yer ayır bana...