Solukların perdeyi kımıldatıyor
Rüzgârı oluyorsun onun
Hayat veriyor, ben varım diyorsun sende



Onun kadar bile yokum sende
Nefesin ulaşsın istemiyorsun bana
Başkası var çünkü güzergâhında
Başka gözler var
Karanlıkta sen pencereden bakarken
İki zümrüt kuyu olup
Yutan içine tüm karanlıkları
Sabah yolda gördüğün o küçük kızı da katan
O gece yüzlü şeyler arasına
Gündüz karanlıklarıyla güneşi kesen
O kızın yeleğindeki söküğe takılıp
Koca bir deliğe çeviren onu gitgide
Koca bir delik açan
Dünya denen o bütünde
Hep kenarından kıyısından geçmek zorunda bırakan seni
Bir türlü yürütmeyen gönül ferahlığıyla şöyle



İşte o iki zümrüt kuyu olup
Soluklarını benden çalan o bir çift göz
O kocaman deliği ufaltıyor gitgide
Rahat rahat geçeceğin dümdüz bir yol yapıyor
Önceki o delik deşik yolu



Yolun hiçbir yerinde ben yokum
Olduğum zamanlarda olan bir şey
Şimdi yok artık içimde
Ürperişi eksildi gecenin
Kımıldamaz oldu yapraklar
Sağa sola kımıldıyorlar gerçi bazen
Ama içime savurmadan rüzgârlarını
Beni dışarıda bırakarak
Sensizliğin rüzgarsızlık olduğunu haykırarak yüzüme