3
Yorum
19
Beğeni
5,0
Puan
225
Okunma
“Gördün beni!” dedi o çocuk…
Gülüşünde bir sandala bindirip
Gezintiye çıkardı kıyılarında.
Yanında duvar misali o kadın,
Konuşuyor bağıra çağıra…
“Şunu yap, böyle ol, şuraya git!” diyor.
“Senin için döktüğüm kalıp bu,
Sığ sığışabildiğince…
Ne kadarın giriyorsa o kadar varsın bende!”
Ben görünürde ondan uzakta,
Karşı bankta, öylesine bir kadın…
Herkesten gizli saklı
Bir gezintiye çıktım onunla;
Kalıbından taşan taraflarına da yer verecek kadar
Geniş, gönlü bol, sıcacık bir sandalda.
O çocuk gibi çocuklara kucak açan en çok da;
Yüzünde duvarlar olan annelerin yanında,
Çocuk yüzüne kocaman gelen küskünlüğüyle…
Çekip koyan onları ta içine,
Gerçek bir anne olan…
5.0
100% (7)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
