Masa dağınık kalsın, bırak.
Kahvaltı bitmesin hiç.
Tabakları, çatalları toplarken
Şimdiki kadar dağınık kalamıyor hiçbir şey de.
Her şey derlitoplu olmalı ille de.


Biten kahvaltıyla birlikte
Bu başıboşluk da yok olup gitmeli.
Sanki böyle bir kural koymuş birileri,
Bir sınır çizilmiş
Kahvaltı öncesiyle sonrası diye.



Oysa bu sabah hiç halim yok
Sınırlarla uğraşmaya.
Sınırsız bir şekilde dağıtmak istiyorum
her şeyi.
Bu sofradan görünen dünya
Ilık bir çay gibi
Hoş bir tat bırakıyor bende.


Taranmış saçlar ve şık bir giysi
içindeyken görmediğim kadar
Farklı ve renkli...
O da benim gibi resmiyeti sevmiyor olmalı...
Pijamamın içindeyken
Bana göstermekten hiç korkmuyor
En saklı yerlerini.


Ben bu senli benli dostluğı çok sevdim.
Bırak biraz daha sürdüreyim
Bu hiç tanımadığım kaynaşmayı.
Ben hep dışarıda kaldım şimdiye dek...
Kaybolmadım sıkı sıkı sarmalanmış gibi
Şefkatli bir kucağın içinde.



Pencereden görünen hayat
Kahvaltımı sonlandırmamı bekliyor şimdi,
Güzel giysiler geçirmemi üzerime...
O zaman şimdiki kadar teklifsiz
Bakmayacak bana şu önümdeki ağaç.
Sofra düzene girdikçe
Dünya da çekidüzen verecek kendine,
Tatlı tatlı dertleşmeyecek benle.



Bu yüzden bırak dağınık kalsın masa.
İki kız gibi dertleşmeye devam edelim dünyayla ben.
Pijamalarımız üzerimizde,
Gözlerimizden uyku akarak
Tatlı tatlı çekiştirelim insanları.