Dokundu çocuk o yoğun buluta…
Nerden çöreklenmişti ki birden üstlerine?!
Annesi portakal soyuyordu tam da…
Baba haber kanalını çevirmiş;
Apayrı bir kanal açmış kendine
Süzülüp akacağı içinde,
Yalnız kalacağı…


Anne nerde o akışta peki?!
Portakal kabuklarının saçtığı kokuda
Yitip gitmiş mi kendisininki yoksa?


Ekrana bakan sitemli gözleri
Kocasının ihanetini haykırıyor sanki…
Orada konuşup da kendisinden çalanlar
Sevdiği adamın gözlerini;
Bir kadının kalbini çok fena acıttıklarını
Nerden bilsinler ki?!


Çocuk anlamasa da hissediyor
Anne ve babasını birbirinden
çok uzaklara savuran rüzgârı;
O buluta dokunmayan bir tek, havada asılı,
Üçünü de üşüten…


Fena halde saçmalamak istiyor canı…
“Baba, arkamda oturan oğlan
saçımı çekti!” demeyi…
Sırf konuşmuş olmak için;
Kelimelerle izler bırakmak için boşluğa,
Bir aile resmi çizmek o izlerle…


Babası öylesine bir şey desin, istiyor…
Ya da annesi…
“Her şey yolunda” desin sesleri…
“Biz anlaşamıyoruz!” diye çıkmasınlar karşısına
yeter ki!
“Ayrılsak da annenle baban olmaya devam edeceğiz.”
Sınıftaki o kızın
“Babamı çok özlüyorum” derkenki yüzünü
Koymasınlar kendininkinin yerine…


Babası haber programı seyretsin yine,
Portakal soysun annesi…
Ama bir bulut belirip de birden şimdiki gibi,
Başka başka anlamlara bürümesin her şeyi.


Öylesine bir akşam üstü
Anne, baba ve çocuk olsunlar yine;
Bakışlarını başka yöne çevirseler de
Orada var etmeye devam ederek birbirlerini…


Asla sorgulamadan sevgilerini…