Bir perde açılır, siyah beyaz düş,
İçeri girer bir kahkaha, bir gülüş.
Biri ince zarif, diğeri koca cüsseli,
Laurel’le Hardy... ne muhteşem ikili!

Sözsüz güldürürdü, bakış yeterdi,
Bir şapka düşerdi, dünya neşeyle dönerdi.
O sakarlıklar, o safça bakışlar...
Dert kalmazdı, ağlayan içten gülerdi.

Ben büyüdüm, onlar hiç değişmedi,
Her filmde kalbim yeniden sevindi.
Büyük kakalar attım, çocuk gibi güldüm,
Kahkahalarla yıkıldı içimdeki hüzün.

Sanki bir dünya var, onlara özel,
Orda ne kin var, ne yalan, ne ezel.
Bir düş gibi geçti elli yıl belki,
Ama hâlâ en güzel sahne: ikisi birlikte.

Laurel bir bakar, Hardy sinirlenir,
Sonra ikisi de birlikte devrilir.
Zaman dursa, film bitmese keşke,
Ben hep o âlemde yaşasam sessizce…

Ozan Güner der ki:
Kimi şairle büyür, kimi kahramanla…
Ben Laurel’le Hardy’yle büyüdüm,
Gülmenin efendileriyle... her zaman, her zaman…

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam 18.07.2025