Yürürdüm Ateşlere

Bir ömrün duvarlarını tek tek söktüm,
aklın paslı kilitlerini kırdım
— sırf senin için.
Gözlerimdeki en temiz ışığı sakladım,
karanlığa çaldığın her gecede
bir umut gibi önüme koydum
sırf senin için.

En yakın dostlarımdan geçtim,
dünyanın kalabalığını susturdum,
adımı çağıran yolları terk ettim.
Bir tek sen kal diye bekledim
sırf senin için.

Kimsenin cesaret edemeyeceği fedaları
göğsümde taşıdım;
yanlışını doğru bildim,
susmanı ahlak saydım,
acıya dayanmayı kaderim sandım,
ateşin ortasında piştim
sırf senin için.

Mantığım sustu çoğu zaman,
çünkü aşkın dili başka,
hesabı kitabı başka.
Ben yine de düştüm peşine;
yoruldum, tökezledim,
ama dönemedim geriye —
çırpınışım bile senin içindi.

Kader elinde bir emanet bildim seni,
günahınla sevabınla,
zorluğunla kavganla.
Hayat boyu sırtıma ne yük bindiyse
göğsümü siper ettim,
her yara izi bende saklı,
ama değdi dedim
sırf senin için.

Sonra bir gün,
gelecek denilen o uzun koridorun ucuna baktım:
Yolumu değiştirdim,
hayallerimi yeniden kurdum,
kariyeri, gururu, şanı unuttum.
Bir tek sen varsın diye
kendi gölgemi bile arkada bıraktım
sırf senin için.

Pişmanlık mı?
Hayır…
İnsanın kalbini titreten bir yüz gördüm sende,
tenimde bir dua gibi duran sıcaklığı.
Ozan Güner söyler
Allah şahidimdir;
dünyalar yıkılsa başıma,
ben yine severdim seni…
Yine yanardım, yine beklerdim,
yine yürürdüm ateşlere
— sırf senin için.

Ozan Güner Kaymak
Amsterdam 15.11.2025