Önce çocuklardan başlar ayaz…
Masalarının başında hesap kitap yapan o adamlar
Önce onları üşütür kafalarında çizdikleri dünyayla.


Kahvaltı masasına sokulur asık yüzlü sesleri…
Çay bardağını üşütür.
Kadınlar ve adamlar bilmez
Çocukları üşüten o soğuğu,
“Reçel ister misin?” derler
“Hırkanı çıkarma sınıfta!”


Anneliğini giyer kadınlar o sözcüklerle.
Sanki konuştukça geçermiş soğuk,
Kelimeler kapıdan çıkan o çocuğu
Gün boyu ısıtmaya yetermiş gibi…


“Kadın çalışmalıdır!” der birileri…
“Eve kapanmamalı,
Taşan ruhunu sıkıştırmamalı evine…
Çocuk doğursa da
Annelik denen o urbayı çekip çıkarmalı üstünden.”


Birileri anneliği saymaz meslekten…
İşten arda kalan zamanda kotarılıveren
Öylesine bir aktivitedir onlara göre.
Elma soymak gibi eşine,
“İstemez misin?” der gibi…


Sanki daralır evreni kadının
Okşarken saçlarını çocukların…
Parmaklıklar belirir kimsenin görmediği,
Kuşatır dört bir çevresini.


Sanki arabasını sürerken bebeğinin
Rüzgar okşamaz olur yüzünü…
Özgürlüğü çağrıştıran hiçbir şey yer bulamaz kendine
Ağlayan bir çocuk varsa ortada.
Ya da kahkaha atan,
Ayağını burkan,
Sandalyeye tırmanan…


Çocuk elleri dokununca
Daralır dünyası sanki kadının,
“Ben anne olmasam mı?” der.
Ama hesap kitap yapan adamlar ve kadınlar kızarlar ona.
“En az üç çocuk…” diyenler,
“Nüfus hızla yaşlanıyor!” diye feveran edenler…
“İlle de doğur!” derler.
“Taze kan lazım topluma…
Düşmanla savaşacak yeni ordular lazım.”


Onlar ekranda parmaklarını sallayıp
Kahvaltı masasına misafir olurken,
Anneliği zoraki bir giysi gibi giyinen o kadın
Anne gibi hissetmek için zorlarken kelimeleri,
İçindeki çırpınıp duran kuş
“Servis ne zaman gelecek?” der
Saate bakarken telaşla ikide bir…
O ses duyulur bir kez daha ekrandan,
“Üç de yetmez!” der açık arttırmayı canlandırmak isteyen tellal gibi…
“Beş…” der. “Anca kurtarır bizi.”


Çocuk görür
Annesinin yüzündeki sabırsız ifadeyi
“Sen olmasaydın…” diye başlayan keşke’li cümleyi duyar…
Kafese kapanmış o ruhu görür sonra,
Onda tanımlar kendini…
Ruhu anne olmayan her annenin çocuğu gibi
Suçlu bakışlar atar annesine.
O kuş uçsun gitsin ister mahpus kaldığı o yerden,
Kendinden kurtulsun.
Apar topar koşar kapıya,
“Kuşunu salabilirsin…” der annesine, çıkmadan evvel gözleriyle…
Arkadaşlarına koşar hemen,
Çocuklarında parmaklıkları görmeyen o annelerin çocuklarına…
Gerçek annelerin…