haklı olabilirsiniz... bazen birşeyler söylemek için yazıyoruz şiiri sanki. en azından kedi adıma ben öyle hissediyorum... yazmak birşeyleri itiraf etmek gibi... ve bütün bunlar unutulup gitsin istiyoruz zamanın içinde, ama herşey kalıyor tabi ki.

bakın..söylemiştim işte...şiir ihtiyacı olana geliyor. yani burada olmam tesadüf olamaz. kimsesizliği paylaşmak varmış meğer. işte öyle güzel şiir...

size bir şiirden bir parça göndereyim, iyi bir göze ihtiyacım var birşeyler söylemesi için. zamanınız varsa tabi ki...


Ester! cevap ver bu güzellikle nereye kadar?
barda duran sarışın kadın sen miydin?
biz zaman da evlenmiştik, öyle mi?
sonra çocuklarımız oldu da,
bir garson yemek siparişlerimizi aldı öyle mi?

...

şimdi dörtnala koşar atlar içinde, bilirim
durmazlar,
hem zaten durmasınlar…
savaş arabalarını çeken atlar
beyaz, ama durmadan demirden atlar…
yaz sıcağıyla bedenim dağılır meydanlara
kılıç, kırbaç ve gürz darbeleriyle,
toplanır bir kenara benden kalan parçalar
güneşin altında bozuk paralar gibi, hep insanlar…
ve o hep insanlardan kalan o hep kurumuş parçalar…
seninle antik bir kentin enkazı gibiyiz Ester
bir duruşu bozmadan bekliyoruz toprağın altında
ancak bir arkeolog buluyor bizi ansızın, Ege’de, Akdeniz’de
kitaplarda bizden bahsediyor yeni insanlar
evet! üzerimize yüzyıllar süren bir yağmur yağıyor
kar, kum ve yağmur ve fırtınalar
gözüpek savaşçılar ve bazen de sıradan insanlar
hepsi yavaş yavaş birbirine karışıyor
işlemeli bir sütunun devamı gibi duruyorum tarihin penceresinde
saklanıyorum da hem, kimse beni bulamıyor böylece

bütün şehre kar yağıyor birdenbire
gökyüzünden değilse de, üşümüş çocukların titreyen ellerinden
anla atık Ester
veremem üzerimden çıkarıp bu yalnızlığı
çok uzaklardan geldi
yanında sadece benim olan birşeyleri getirdi
boşluğa uzun uzun bakmak
ya da ne bileyim karanlık bir sokakta tek başına oturmak
iyisi mi sen yanıbaşımda duran şu kimsesizlikten al biraz
...

rica ederim:) bence tam isabet oldu.güzeldi.

o zaman afedersiniz :) hızımı alamadıysam artık demek ki... yanlış anlamam yetmiyormuş gibi bir de hemen ders vermeye soyunmuşum. Tekrar afedersiniz :)

aslında kendi kötülüğümdü kastettiğim ve şiirinizi okuyuşum ve hatta iyi gelişi...ama açıklamanız da isabet olmuş:)hüznünü yazanlardanım ben evet...

yok canım, olur muymuş öyle şey :) siz şiiri acıdan damıtıp yazıyorsunuz diye böyle hissediyor olabilirsiniz. Canı acıdığı zaman şiir yazmaktan başka çaresi olmayan insanlar vardır. Bazıları da sadece sarhoşken yazabilirler. Bazıları için şiiri yazmak da okumak da boyut değiştirmek gibi birşeydir. Biz genelde hüzne meyilli insanlarız... bu bir yanılsamadır diye düşünüyorum. Mutluluğa, coşkuya ya da bizim mutluluk veya coşku sandığımız hislere konu olacak o kadar fazla enstrüman var ki günlük hayatımızda, yani günlük hayatımız o denli gürültülü ki, sahici çığlıkları duyamıyoruz haliyle ve varlığını inkar etmeye meyilli olduğumuz hüzün ve acı yine varlığını inkar etmeye meyilli olduğumuz şiire sığınıyor. Şiiri inkar ediyoruz, çünkü şiirin açtığı uçurumlardan korkuyoruz. Yani şiir, hüzün ve acının uğrayacağı kaçınılmaz son durak haline geliyor kimilerimiz hayatında.

Ama sadece acının sese gelmesi değildir tabi ki şiir. Bütün bunları bir kenara bıraktıktan sonra şunu da söylemeliyiz; yeterince dikkatli bakan gözler için arkaplanda her zaman varoluşsal bir hüzün vardır. Bu hüzün şiirin içinde değişir, dönüşür, sıkışır ve patlar. İşte buna iyi şiir diyoruz. Kelimeler ve kavramlar ekseninde ortak patlamaların sayısı arttıkça şiiri paylaşan kişiler arasında, o şiir birçok kişi ve çığlığı aynı anda ifade eden birşeye dönüşür. Bu da zaten çoğumuz tarafından sürekli ıskalandığından kendi başına bir hüzün kaynağıdır.

Selamlar...